Papua Nieuw Guinea

Op donderdag 12 juni vertrokken we vanuit Townsville naar Port Moresbey in PNG. Na 2 goede vluchten waren we eindelijk aangekomen in Port Moresby. Vandaar zijn we opgehaald en naar het schip gebracht.
Op het moment dat ik het schip zag kreeg ik echt een euforische gevoel. Het was eindelijk zover, ik was op het schip!! Na veel mensen te hebben ontmoet en maar paar namen te hebben onthouden… Kregen we een rondleiding door het schip, super gaaf om hier te zijn. Op de vrijdag kregen we te horen in welk team we de komende weken zouden werken. Ik zou de tandarts(en) ondersteunen. Dat was wat anders dan werken met Oracle.
Op de zaterdag vertrokken we en na 24 uur gevaren te hebben arriveerde we in de Gulf province, alleen we konden nog niet verder varen, omdat deze rivier nog niet in kaart was gebracht. De kapitein Diana, ging daarom met een zodiac de rivier af om de diepte van de rivier in kaart te brengen, om daarna het schip er doorheen te leiden.
De twee weken van de medische outreach heb ik gewerkt in de tandartsenkliniek. De eerste week was ik verantwoordelijk voor het steriliseren van alle tools die gebruikt worden tijdens de procedures. Alleen een nadeel van werken in de kliniek was dat de kliniek op het schip was, daardoor heb ik niet alle dorpjes kunnen zien.
Het eerste dorpje “Moravamu” wat we bezochten, was zo totaal anders dan iets wat ik ooit gezien heb. Toen we aankwamen kregen we een bloemenkroon op en ze ontvingen ons met gezang (filmpje). Er was een soort steiger rond het dorp, ongeveer 2 m van de grond. De steiger bestond op de goede plaatsen uit planken en ronde palen en op de slechte plaatsen werd het soms een soort evenwichtsbalk. Erg interessant.. Ik kreeg samen met Raymun een rondleiding van Juna (één van de leraren in het dorp) door het dorp.
Het tweede dorp Era Maipua, wat ik een week later bezocht, was geweldig. Het was zo gaaf om met de kinderen te spelen en er was man die had een krokodil gevangen(Riley). Die ik heb mogen vasthouden en twee cassowary's. Een volwassen cassowary met de veelzeggende naam “Food” en een baby cassowary genaamd “second food”.
Samen met Riley (niet de krokodil, maar één van onze staff members) heb ik een hele tijd met Jack gepraat en hij heeft veel uitgelegd over de beesten en het dorp.
Die zaterdagavond hebben we als DTS ons eerste programma gehouden in een dorp, dit was een groot succes.

Hierna begon de tweede week waarin ik assistent was. Een erg drukke week. In deze week gingen we naar Karati, dit was een groot dorp (voor de regio)ongeveer 1000 inwoners, 5 verpleegsters en zelfs 3 politieagenten. Ik ben maar 2 uur in dit dorp geweest en daarna gelijk terug naar het schip om de tandartsen te ondersteunen.
De laatste dag ben ik nog 1 a 2 uur aan land geweest in het dorp Wowobo, een super mooi plaatsje met heuvels. Het was erg lastig om een specifieke heuvel te beklimmen ik gleed telkens uit. Tot hilariteit van de kinderen. Ik heb een tijd met de kinderen kunnen spelen en ze de polonaise kunnen leren. Super gaaf en dankbaar voor de geweldige ervaring.

Het was hartstikke interessant om te werken als tandartsassistent, ik mocht helpen om vullingen gereed te maken, helpen met hechtingen en uiteraard om het bloed weg te zuigen en nog veel meer. Het was een geweldig team en het zijn geweldige mensen en ben heel blij dat ik met hun heb mogen werken en dankbaar voor alles wat ze me hebben geleerd. Hetgene wat me het diepste trof van die week als tandartsassistent, was de laatste patiënt die we zagen. Dit was een 12 jarig meisje, dat haar volwassen voortanden op één of andere manier verloren had, maar de wortels van deze tanden waren nog steeds aanwezig. Deze waren geïnfecteerd en moesten verwijderd worden. Ik vond dit zo zielig, het meisje heeft maximaal maar 4 jaar een volledig gebit gehad en zal nu de rest van haar leven zonder haar bovenste voortanden moeten leven.

Na deze week hadden we een week lectures aan boord terwijl het schip lag aangemeerd in Port Moresby. De planning was dat we daarna met mijn outreach team zouden vertrekken naar Kerema. Alleen twee dagen voordat we zouden vertrekken, vertelde de leiding dat er een change of plans was. Er zou een klein team van 4 personen voor het schip worden uitgestuurd naar de Milnebay province (dit is de oostkust van het eiland) om informatie te vergaren voor het schip. Het plan was namelijk om het medische schip in september voor de 1e keer naar deze provincie te sturen. De taak van dit team zou zijn om in kaart te brengen wat de behoeftes van de verschillende dorpen zijn en dit terug te koppelen naar het management in Townsville. Zodat zij in overleg met lokale autoriteiten de keuze konden maken naar welke regio in de provincie het schip gestuurd zou worden. Iedereen kon aangeven wat hun voorkeur was met betrekking tot de outreach. Mij was het om het even Kerema zou een avontuur zijn, maar Milnebay ook. Uiteindelijk werd ik samen met twee meiden uitgekozen om met de school leidster naar Milnebay te gaan. Dit was een voorrecht. Op 6 juli pakten we het vliegtuig in Port Moresby naar Alotau in Milnebay. Dit is een super mooie en rustige stad, totaal anders dan Port Moresby. Vanuit hier zijn we naar dorpjes ten noorden van Alotau gereisd. We hadden een uitvalsbasis op ongeveer 2 uur rijden op hobbelige wegen in 4x4 van Alotau. Vanuit hier hebben we 6 dorpjes in 6 dagen bezocht. We werden rondgereden in een ambulance (Toyota landcruiser) tot het einde van de weg en vanaf daar hebben we nog paar uur gehiked naar 2 dorpjes die alleen over water of te voet te bereiken waren.

Op 15 juli zijn we vanuit Alotau naar Kiriwina island gevlogen. Wij zijn het eerste YWAM team geweest dat dit eiland heeft bezocht. We hebben daar 9 dorpjes onderzocht en in 8 van deze dorpen ook een school programma gedaan voor de elementary en primary school(4 t/m 16 jaar ongeveer). Per keer waren er tussen de 150 en 300 kinderen die naar ons kwamen luisteren. We vertelden over hygiëne, deden een drama en gaven een getuigenis. Het waren zeer drukke dagen. Het koste ons eerst enkele dagen om in kaart te brengen welke dorpen we wilden bezoeken, wij zijn hiervoor het hele eiland afgereisd. Toen we uiteindelijk konden doen waarom we daar waren, deden we twee tot drie inventarisaties per dag en twee school programs per dag. Het was druk maar super gaaf om deel uit te maken van dit team. Zie de foto’s van de witte stranden en het blauwe water, we hebben genoten van de mooie natuur, de gastvrijheid van de mensen, de kokosnoten en nog veel meer.

Het grappige op dit eiland was dat nog veel meer dan op de andere plekken in PNG, mensen ons aanspraken om onze huidskleur. Overal waar we kwamen hoorde “Dim Dim”, “Dim Dim”. Mensen en niet alleen kinderen kwamen achter onze auto aanrennen, omdat ze paar blanken in de auto zagen. In een dorp dat heel slecht bereikbaar is, omdat er alleen modderweg is in een zeer slechte staat en ervoor zorgde dat het dorp alleen slecht bereikbaar is wanneer het niet regent. En wanneer het regent is dit dorp helemaal niet te bereiken door de buitenwereld. Deze mensen hadden nog nooit of heel lang geen blanken gezien. En op een gegeven moment stonden er zo’n twee honderd mensen rond onze auto. Eén van de meiden had haar arm uit het raam om handen te schudden, maar heel veel mensen grepen haar arm om haar huid te voelen en met veel moeite kon ze haar arm terugtrekken. Het was iets wat we elke dag meemaakten, dat mensen onze huid wilde aanraken om te voelen hoe een witte huid voelt, maar dit was erg extreem. En toen onze inventarisatie erop zat waren we blij om de 3 uur durende hobbelige rit weer terug te rijden naar onze accommodatie.

Op 24 juli zijn we teruggevlogen naar Alotau, op 26 juli zijn we vanuit Alotau naar Port Moresby gevlogen. Op 27 juli van Port Moresby naar Brisbane en van Brisbane weer naar Townsville. En nu verblijven we op het nieuwe schip, wat nog een cruise ship is en hebben we allemaal een warme douche, totaal anders dan PNG. Wij zijn onderdeel van de ship tour die ons langs de oostkust van Australië brengt. We zullen meerdere steden aan doen om tours te verzorgen en om ons hart voor PNG te delen. Maar hier zal ik de volgende keer meer over schrijven.

Groetjes,

Robbert